چه غمگین از این رفتن و از این روزهای سرد تنهایی

شاید باور نکنی از من فقط همین کلمات که

با شوق به سوی تو پر می کشند می ماند

 و خودکاری که هیچ گاه آخرین حرفهایم را به تو نمی تواند گفت

شاید یک روز وقتی  می خواهی احوال مرا بپرسی

عکسم را در سفره سفر کرده ها ببینی

شاید کودکی گستاخ و بازیگوش با شیطنت

سفر بی بازگشتم را از دیوار سیمانی کوچه تان بکند و پاره کند

تمام دغدغه ام این است که آیا بعد از این سفر محتوم می توانم همچنان با تو سخن بگویم؟؟

میدانم که خسته ای اما دوست دارم اجازه دهی

کلماتم دمی روبرویت بنشینند و نگاهت کنند تا به حقیقت این جمله درآیی که می گوید:

مرا از یاد خواهی برد ،نمی دانم

ولی میدانم از یادم نخواهیرر فت